Door Elena Campisi
Tegenwoordig glijdt Bart Swings over het ijs met een opvallend logo op zijn pak: OnlyFans. Het platform, vaak in één adem genoemd met pornografie, schuift zich plots in het sportieve daglicht. Maar achter dat blauwe logo gaan verhalen schuil die de meeste mensen nooit vertellen. Zoals dat van Julie (29), die al jaren een dubbelleven leidt. Anoniem, dacht ze. Tot iemand haar tatoeage herkende.
OnlyFans is een online platform waar content creators, mensen die iets willen maken, filmen of vertellen via het internet, hun publiek rechtstreeks kunnen laten betalen voor hun werk. In tegenstelling tot Instagram of YouTube, draait het hier niet om advertenties of algoritmes. Fans betalen voor een maandabonnement om toegang te krijgen tot exclusieve content.
Hoewel OnlyFans bekend werd om zijn erotische content – en dat deel is er zeker nog – biedt het veel meer dan dat. Denk aan fitnesscoaches die work-outvideo’s filmen, chefs die unieke recepten delen, muzikanten die een kijkje achter de schermen bieden, of mentale gezondheidscoaches die workshops organiseren. In feite is het een digitale backstage, waar fans dichter bij de maker staan dan waar dan ook.
Maar het is wel degelijk de erotische content die het platform z’n roem, én z’n controverse, heeft opgeleverd. Daartoe behoort ook Julie, al jaren een van de onbekende gezichten op het platform.
“In het begin voelde het bijna kunstzinnig”, zegt ze. “Hoeveel kan ik laten zien zonder echt iets bloot te geven? Hoe speel ik met licht, met suggestie, met fantasie?” Ze bouwde een vaste achterban op. Mensen die berichtjes stuurden, complimenten gaven over haar stem, haar stijl, haar mysterieuze uitstraling. Haar content bleef binnen de grenzen die ze voor zichzelf had uitgezet: geen gezicht, geen echte namen, geen expliciete pornografie. “Ik was een schim, en dat voelde veilig. Maar ook krachtig. Ik had de controle.”
Een late dinsdagavond op kot
Julie herinnert zich het moment waarop alles begon nog alsof het gisteren was. Ze was op haar kot in Leuven, en zat in haar derde bachelorjaar aan de KU Leuven. Ze kwam net uit de douche, haar haren nog vochtig in een handdoek gewikkeld. Terwijl ze gedachteloos door TikTok scrolde, verscheen er een video van een meisje dat vertelde hoe ze via OnlyFans “easy money” verdiende. Niet met pornografie, zo beweerde ze, maar met suggestieve foto’s. “Ik was niet meteen op zoek naar zoiets”, vertelt Julie. “Het was nieuwsgierigheid. Een soort blik op een andere wereld.” Ze klikte door, begon te lezen, te kijken, en gleed langzaam maar zeker een rabbit hole in.
Julie had op dat moment geen vaste job, en haar studentenbudget kraakte onder de druk van huur, boodschappen en studiekosten. Het idee dat je kon verdienen aan je eigen lichaam, zonder je gezicht te tonen, klonk plots helemaal niet meer zo vreemd. “Ik dacht: als ik het slim aanpak, met een valse naam, een anoniem e-mailadres en een aparte gsm, dan kan er weinig misgaan.” Ze maakte een account aan. Haar eerste bericht was een foto in lingerie, met schaduwen die haar lichaam verhulden en een zorgvuldig gekozen hoek die haar gezicht buiten beeld hield.
Tot haar verbazing verwierf ze meteen abonnees. Binnen een maand had ze een volledige maandhuur bij elkaar. “Dat gevoel... het was tegelijk beangstigend en verslavend. Ik had net iets gedaan wat ik nooit gedacht had te doen, en het werkte. Het leverde op. Plots was ik niet meer afhankelijk van een studentenjob of de goedkeuring van een baas. Ik had mijn eigen mini-imperium gecreëerd. In stilte.”
“Geen gezicht, geen naam, geen risico. Toch?”
In het begin hield Julie alles strikt afgebakend. Geen gezicht in beeld, geen herkenbare achtergrond. Ze filmde altijd met het licht gedimd, gebruikte zachte filters, vervormde haar stem als er geluid bij kwam kijken.
“Het was bijna kunstzinnig. Hoe kan ik iets laten zien zonder echt iets bloot te geven?”
Het succes bleek verslavend. Haar achterban groeide snel, en met dat succes kwamen ook de verzoeken. Mensen wilden méér. Een echte stem, meer beweging, meer inkijk in haar leven. Wat begon als een mysterieus spel met anonimiteit, verschoof langzaam naar iets persoonlijkers. Stap voor stap schoof Julie haar eigen grenzen op. “Eerst was het een foto, dan een video. Dan geluid. Dan duo-content met mijn vriend. Maar altijd met dezelfde regel: geen gezicht. Geen echte identiteit.” Maar hoe goed ze ook haar gezicht verborgen hield, het dubbelleven begon zwaar te wegen. Elke keer wanneer ze op café zat met vrienden, overviel haar een beklemmend gevoel. De gedachte dat iemand haar misschien zou herkennen – van een screenshot, van een bepaalde hoek of setting – liet haar niet los.
"Stel dat iemand het weet? Stel dat iemand mij herkent? Die angst leefde altijd ergens op de achtergrond."
Na haar studies besloot Julie te verhuizen naar Dubai. Officieel was het voor een marketingproject, in werkelijkheid was het een strategische keuze: ver weg van haar omgeving, haar familie, haar vrienden – om fulltime aan haar content te kunnen werken zonder de constante vrees om ontmaskerd te worden. In drie jaar tijd had ze daarmee ongeveer een half miljoen euro verdiend. Het was geen bijverdienste meer, maar een volwaardige bron van inkomsten. “Dubai gaf me afstand. Anonimiteit. En luxe. We konden ons leven helemaal zelf inrichten, zonder verantwoording aan iemand. We filmden op ons eigen terras met uitzicht op de skyline. Werkten wanneer we wilden. Niemand wist het.”
De tatoeage die haar geheim blootlegde
Op een avond kreeg Julie een bericht van een oud-klasgenoot. Hij stuurde een schermafbeelding van een fragment uit een video, met daaronder een enkele vraag: “Is dit jouw tattoo?”
Julie herinnert zich hoe haar maag samenkneep. In de opname was haar arm heel even in beeld gekomen. Op haar onderarm stond een minimalistische lijntekening van een vrouwengezicht, subtiel en artistiek. Maar blijkbaar herkenbaar genoeg. “Alles wat ik zorgvuldig had verborgen, werd in één seconde doorboord. Niet door mijn gezicht, niet door mijn stem. Door een detail. Een stukje huid dat ik vergeten was te verstoppen.”
De jongen heeft, voor zover ze weet, haar geheim nooit gedeeld. Maar het gevoel van controle was weg. Ze voelde zich bekeken, betrapt. Alsof iedereen het wist, maar niemand het zei. Ze liet de tatoeage nadien bedekken met een bloem, maar de spanning bleef. “Ik check nog steeds wekelijks of mijn naam ergens opduikt. Of iemand de link heeft gelegd. Ik heb zelfs meldingen staan op mijn echte naam, gewoon om voorbereid te zijn. Want als iemand me écht ontmaskert... ik weet niet wat er dan gebeurt.”
"Ze zei dat ik mezelf verkocht"
Julies moeder weet intussen van haar activiteiten. “Ze reageerde fel. Ze zei dat ik mezelf verkocht, dat ik mezelf ooit zou haten voor wat ik had gedaan. Maar dat is niet hoe ik het zie. Ik ben onafhankelijk. Ik heb niemand iets laten doen wat ik niet wilde. Ik heb mijn grenzen altijd bewaakt.” Haar vader weet het niet. En dat wil ze ook zo houden.
In haar vriendenkring zijn de reacties gemengd. Sommigen zijn trots op haar lef. Anderen vermijden het onderwerp of namen stilletjes afstand. Eén vriendin stuurde haar ooit schermafbeeldingen van video’s die op een andere website opdoken, zonder haar toestemming. “Dat was hard. Mijn gezicht stond er nog steeds niet op, maar het was míjn werk, míjn lichaam. En dat wordt zomaar verspreid.”
Julie weet dat ze op een koord loopt. Fans willen altijd meer. Intiemer. Persoonlijker. Soms voelt ze de verleiding om verder te gaan dan ze van plan was. “Voor een bepaald bedrag denk je: waarom niet? Maar dat is het gevaar. Niet het geld, maar de verschuivende grens. Het is zo geleidelijk dat je het niet merkt tot je er al voorbij bent.”
En nu?
Waarom stopt ze niet? “Dat vraag ik mezelf ook soms af. Maar het is moeilijk. Ik ben financieel onafhankelijk. Ik kan sparen, reizen, investeren. En – eerlijk? – ik hou van de aandacht. De macht. Het spel.”
Ze vergelijkt het met een verslaving. Niet aan seks, maar aan bevestiging. Aan het idee dat wildvreemden elke maand opnieuw geld overmaken, omdat ze haar willen zien – zonder te weten wie ze is.
“Het spannendste is misschien wel dat ik naast je in de rij kan staan bij de bakker – en jij geen idee hebt dat je me gisteren nog op je scherm hebt gezien.”
Ze denkt aan stoppen. Misschien investeert ze in vastgoed. Misschien begint ze met coaching. Maar nog niet meteen.
Epiloog: De camera wacht
Buiten daalt de avond over de stad. Binnen zit Julie aan haar keukentafel. Ze nipt van haar koffie, checkt de meldingen op haar tweede gsm. Haar camera staat klaar. Ze denkt nog even na, kijkt naar buiten en glimlacht.
“Wat als iemand je straks herkent op straat?” Ze haalt haar schouders op. “Misschien is dat al gebeurd.”
En dan staat ze op. Klaar om het licht aan te doen. Klaar om opnieuw een stukje van zichzelf te laten zien. Maar nooit alles.
*Om haar privacy te beschermen, is Julie een pseudoniem.