Mentale gezondheid: een (overbodige) luxe?
De therapieruimte is rustgevend. De zon maakt zich kenbaar door een streepje licht te tekenen op mijn benen. Rustige melodieën weerklinken op de achtergrond en geurkaarsen branden. Na een klein uurtje is het tijd om de sessie af te ronden. Het was een goed gevuld uur waarin ik een echte spraakwaterval werd. Dat doet zich niet zo vaak voor, maar de afgelopen weken had ik zodanig veel stress opgekropt dat het weer zover was. Na de sessie voelde ik mij zo licht als een veer. Het woord ‘prijsverhoging’ kwam daardoor aan als een mokerslag. Ik had wel iets opgevangen over duurdere psychotherapie, maar had het blijkbaar verdrongen. Mijn therapeute sprak haar ongenoegen uit, maar toch moest ik vijf euro extra op tafel leggen. Daardoor moet ik vanaf nu mijn o zo geliefde takeaway koffie inruilen voor de thermos die mijn vriend ‘s ochtends klaarmaakt.
Vanaf nu moet ik elke maand zeventig euro betalen voor mijn mentaal welzijn en het is puzzelen om daar genoeg geld voor over te houden. Het zou niet zo mogen zijn. De bedoeling van therapie is toch om je gerust te stellen en je van je psychologische lasten te ontdoen? Maar hoe kan dat tegenwoordig nog? Ben je fysiek ziek, dan betaal je enkel het remgeld. Heb je psychische problemen, dan krijg je een duur prijskaartje voorgeschoteld en moet je je plan maar trekken. Alsof aan jezelf werken en angststoornissen onder controle houden nog niet moeilijk genoeg is. Het financiële luik doet er een schepje bovenop, waardoor zelfs psychotherapie me zenuwachtig maakt.
Na de sessie voelde ik mij zo licht als een veer. Het woord ‘prijsverhoging’ kwam daardoor aan als een mokerslag
Ik moest wel iets bedenken en heb een soort van oplossing gevonden. Mijn afspraken plan ik voortaan in aan het begin van de maand, wanneer ik het loon van mijn studentenjob ontvang. Het plan is nog wankel want mijn therapeute moet wel plaats voor me hebben op die specifieke data. Als dat niet lukt, zal ik mijn spaarrekening moeten plunderen.
Ja, er bestaan goedkopere alternatieven. Alle universiteiten en hogescholen van Vlaanderen bieden goedkopere therapie aan. Dankzij een terugbetaling kost een sessie daar amper elf euro. Maar er zit wel een addertje onder het gras: de goedkopere therapie is een proefproject, dus de kans dat het de norm wordt is klein. Helaas betekent de prijsverhoging dat er ongetwijfeld veel mensen zijn die een streep door hun therapie zullen moeten trekken. Bovendien is wisselen van therapeut geen evidentie. Je moet een therapeut vinden waar je een klik mee hebt, daarna bouw je een band op en dan pas kun je je blootgeven en al je onzekerheden en kwetsbaarheden delen. Zelf heb ik lang gezocht naar de zeldzame parel die ik volledig vertrouw, dus ik weet dat zoiets zeker niet eenvoudig is.
Veel jongeren hebben mentale problemen, maar net nu het taboe daarrond eindelijk wegebt, kunnen veel studenten zich geen psychologische hulp meer veroorloven. De prijsverhoging mag echter niet ten koste gaan van jouw mentale gezondheid. Vraag hulp aan je ouders en praat erover met je psycholoog. Het is oneerlijk om geen hulp te krijgen van de overheid, maar wij moeten elkaar ondersteunen en niet bij de pakken blijven zitten. Praat erover.
Tekst: Gabrielle Delreux
