Met een doosje verse kokosmakronen van de bakker in mijn rugtas bel ik aan bij een appartementencomplex in Vlaardingen, net buiten Rotterdam. Ik heb mijn naam nog niet volledig uitgesproken of de deur schuift al open. “Goedemorgen, ik ben Joke Meijer, ofwel Orgel Joke. Kom binnen.”
Geschreven door Sjaak Mechelinck
In haar brandschone huis word ik overladen met vragen: “Wil je koffie? Of cola? Of misschien een kopje thee? Heb je veel file gehad?” In de woonkamer staan veel antieke slingerklokken en ieder halfuur wordt uit iedere hoek van de kamer duidelijk dat er weer dertig minuten verstreken zijn. En bij het raam, met uitzicht op Rotterdam, staan haar twee elektrische piano’s van Yamaha. Met een ring light, een speciale lamp die influencers gebruiken voor de belichting van hun video’s.
Het is inmiddels vijf jaar geleden dat de 75-jarige Joke Meijer doorbrak als Orgel Joke op sociale media. Tienduizenden mensen zagen tijdens de covid-lockdown haar eerste video: een cover van Una Paloma Blanca van George Baker. Met een kleurrijke sjaal speelt ze met haar linkerhand de akkoorden, met rechts volgt ze de melodie. Haar zoon belt Meijer een dag later op; ze is helemaal viral gegaan op Instagram. Ruim zeventigduizend kijkers hebben meegeswingd op haar orgelcover.
Sindsdien plaatst Joke Meijer iedere week nieuwe covers op haar Instagram en inmiddels heeft ze ook een TikTok-account. Vijf jaar na haar eerste video’s heeft ze meer dan 56.000 volgers op Instagram en verschijnt Meijer regelmatig op het podium van feesten en festivals. Vorig jaar stond ze nog op de Zwarte Cross, een van de grootste festivals van Nederland, voor een groot publiek. Orgel Joke is uitgegroeid tot een festivalact; inclusief harde beats en vuurwerpers. Maar de geboorte van Orgel Joke in 2020 kwam vooral voort uit een leegte.
"Iedereen had in de coronatijd een dip. Maar ik zat opeens alleen na een huwelijk van 45 jaar."
Ik las dat uw zoon u aanspoorde om keyboard te spelen en dat te filmen destijds. Waarom deed hij dat?
Om mij door mijn verdriet van mijn man te krijgen. Ik heb een half jaar voor mijn man gezorgd en uiteindelijk is hij in januari 2020 overleden. Drie maanden later kwam covid en kon ik niemand meer ontvangen en zelfs niet meer naar buiten. Ik heb COPD en astma dus mijn huisarts adviseerde mij om binnen te blijven. Mijn zoon dacht: ‘Het gaat niet goed met mijn moeder.’ Dus dat was zijn manier om mij weer wat te laten doen. Iedereen had in de coronatijd last van een dip. Maar ik zat opeens alleen na een huwelijk van 45 jaar. Zijn voorstel heeft zo goed gewerkt en het heeft me zo geholpen. Mijn man heeft daarboven zitten lachen, het is onvoorstelbaar.
Wat is uw fijnste herinnering aan uw man?
Mijn man was voorzitter van een jeugdsociëteit. Daar werd allemaal muziek gemaakt. Een soort Dublin-muziek, een vorm van Ierse muziek. Ik zat daar met mijn gitaar en iedereen zong mee. Mijn man hield van muziek en hij was helemaal gek op Corry Konings, dat kon hij keihard draaien. Ik heb nog een filmpje dat ik zit te spelen en hij meezingt op een liedje van Corry Konings.
Toen hij hoorde dat hij kanker had, wilde hij nog veel tijd met de kinderen doorbrengen. Dus we zijn naar Rome, Istanbul en Barcelona geweest. Dat zijn hele dierbare herinneringen. Het bizarre is dat we eind september nog in Mallorca waren. En in januari is hij overleden.
Dat moet een moeilijke periode zijn geweest tijdens de lockdown. Hoe ging u om met het gemis van uw man?
Door de muziek dacht ik er veel minder aan. ’s Ochtends was ik vroeg op en dan ging ik mezelf opknappen. Meteen pakte ik de bladmuziek en was ik heel lang aan het oefenen. Daarna ging ik filmen en monteerde ik de video. En dat vier keer in de week. Ik had het hartstikke druk.
Als je met muziek bezig bent, dan denk je eigenlijk nergens anders aan. Je bent puur met de klanken bezig en je hebt geen tijd om na te denken over dingen die niet fijn zijn. Je reset je problemen. Ik vergelijk het altijd met een soort yoga. Je maakt jezelf zen en rustig.
Maar later kon u door uw ziekte lang geen muziek maken.
Het begon met een blauw been, maar de huisarts zei dat er niks aan de hand was. Met dat blauwe been heb ik opgetreden in de Ziggo Dome met de Dolly Dotts. Ik kon amper lopen dus ze hebben me op een plateau gezet met een palmboom en zo op het podium gerold.
Een dag later kreeg ik een tweede blauw been en een bloeding in mijn buik. Het bleek dat ik een hele bijzondere ziekte had, maar een op de twee miljoen mensen krijgen dat. Ze gaven me een 10 procent kans om te overleven. Ik heb een jaar niks kunnen doen en drie maanden op bed gelegen.
Hoe was het om noodgedwongen te stoppen, net toen u uw nieuwe passie had gevonden?
Dat was verschrikkelijk. Ik lag in het ziekenhuis en mijn familie mocht maar kort langskomen, op afstand en met beschermende pakken aan. Ze dachten dat ik dood zou gaan. De dokters zeiden: ‘We kunnen proberen je te genezen.’ Met chemo, prednison en antibiotica bijvoorbeeld. Ik had geen keus. Ik wilde er nog even voor mijn kinderen zijn.
Ik dacht: nu is het over met Orgel Joke, hier stopt het. Ze weten dadelijk niet meer wie ik ben. Maar SBS6 bleef me volgen en ik kwam in de Privé toen ik thuiskwam uit het ziekhuis.
Hoe heeft u alles weer opgepakt?
Ik mocht alleen nog maar naar de badkamer lopen, naar het toilet en terug. Maar het keyboard stond in de woonkamer. Dat vond ik heel moeilijk. Maar uiteindelijk liep ik er met de rollator naartoe en ging ik weer filmpjes posten. Ik zag er niet uit in de filmpjes, en zei eerlijk dat dat door mijn medicatie kwam. Door mijn haar zag ik eruit als een lapjeskat en ik had een dik hoofd door de pillen. Maar het interesseerde me eigenlijk niet. Al heb ik nu dubbel zoveel rimpels dan voor ik ziek werd.
"Ik geloof dat een positieve instelling belangrijk is om te genezen."
Wat heeft u op de been gehouden?
Ik ben opgegroeid met een zieke vader, en die hoorde je nooit klagen. Ik ben leren omgaan met ziektes en ik ben er niet meer bang voor. Ik geloof dat een positieve instelling belangrijk is om te genezen. Toen mijn man hoorde dat hij longkanker had, zei hij dat het voor hem niet meer hoefde. Wat we ook als familie zeiden, het had geen zin meer. Je moet het respecteren, hoe moeilijk dat ook is. Ik wilde hem niet kwijt, maar het was zijn leven. Het komt mij ook niet aanwaaien en je moet door die pijngrenzen heen, je moet ervoor gaan. Gelukkig kan ik dat. Het leven is zo gezellig, zo leuk en zo mooi.
Wat maakt het leven zo mooi voor u?
Ik heb hele lieve kinderen en kleinkinderen waar ik van kan genieten. En ik heb een grote vriendinnengroep. Toen ik ziek was, bleven ze om de beurt slapen. Of ze gingen mee naar het ziekenhuis. En ik heb natuurlijk mijn muziek en de optredens.
"Het komt mij ook niet aanwaaien en je moet door die pijngrenzen heen, je moet ervoor gaan. Gelukkig kan ik dat."
.
Dat Meijer een druk sociaal leven heeft, kun je niet ontkennen. Net zoals de klokken die om het halfuur slaan, klinkt haar ringtone ook regelmatig. Een vriendin belt met de vraag hoe laat ze Meijer moet komen oppikken later en de eetplannen van morgen worden uitgebreid met haar zoon besproken. Plots klinkt de sleutel in het slot van de voordeur. Meijer kijkt er niet van op en even later komt haar kleinzoon Armando binnen.
.
Orgel Joke ontstond hier in uw woonkamer. Maar nu staat u ook op festivals. Hoe was die overgang?
Ik vond het doodeng. Maar als je zoveel enthousiasme krijgt, word je vanzelf rustiger. Ik maakte af en toe fouten maar dan zei ik gewoon: sorry hoor, maar dat ging even verkeerd. Iedereen klapte en er was niks aan de hand. Waar maakte ik me druk over? Op zo’n manier merk je dat je gewoon fouten kan maken en dat dat geen probleem is.
En toen stond u daar opeens te spelen op de Zwarte Cross.
Ik was door de Zwarte Cross uitgenodigd en mijn zoon zei dat we iets leuks moesten verzinnen, zodat ik echt kon knallen. Hij heeft met een vriend een beat achter mijn liedjes gezet. Ik zou dan als de beat komt met mijn linkerhand de akkoorden spelen en mijn andere hand in de lucht gooien. Ja hallo, ik ga toch niet staan? Dat is toch gek? Maar iedereen was heel enthousiast. Het was elf uur ’s ochtends en ik dacht dat iedereen nog sliep. Maar het werd steeds voller en voller.
En als ik zo filmpjes van uw optredens bekijk, zie ik vooral jongeren losgaan.
Toen ik op Jera (een punkfestival) stond, begon het publiek volop in de rondte te draaien. Een moshpit heet dat, al wist ik dat toen nog niet. Sommigen gingen zelfs crowdsurfen. Na een optreden ga ik vaak nog even de zaal in en dan willen ze vaak selfies maken. Dat is echt bizar. Ik ben gewoon een vrouw die een beetje achter haar keyboard zit. Ik ben niks bijzonders, maar toch adoreren ze me. Dat is heel raar. Maar ik vind het zo bijzonder dat je op je 75ste met een gezicht vol rimpels zo gewaardeerd wordt door jongeren.
Waarom denkt u dat ze u adoreren?
Armando komt erbij zitten: Ze zijn het niet gewend dat een omaatje zo op dat podium staat. Ze stelt zich heel erg open richting het publiek. Niet zoals een professionele artiest, maar juist heel toegankelijk en authentiek.
Joke: Je hebt artiesten die tien optredens moeten doen. Maar ik ga vaak na de show de zaal in om foto’s te maken met het publiek.
En jij, Armando, gaat vaak mee met je oma als dj naar festivals? Hoe is dat?
Armando: Hartstikke leuk. In het begin chaotisch, want als mijn vader meegaat, wordt er altijd gekibbeld met oma. Maar dat zijn hele gezellige dagen met vaak een hotelletje na het optreden.
Joke: Maar dat is gewoon zo bijzonder dat je dat met je kind en je kleinkind kan doen. We zijn toch wel heel hecht hoor. Hij zorgt er ook voor als dj dat de sfeer een beetje op gang komt. En muziek zit dus duidelijk in de familie.
"Al betrap ik mezelf er ook op dat ik op mijn mobieltje naar die socialemedia zit te kijken. Dan denk ik: Joke weg met dat ding. Doe wat anders."
Je lijkt helemaal thuis in de digitale wereld. Hoe krijg je dat allemaal onder de knie?
Ik had nooit gedacht dat ik op mijn leeftijd filmpjes kon editen en ze op sociale media kon plaatsen. Je moet het gewoon blijven proberen. Ik oefen nu met een nieuw programma, een soort autocue app. Ik krijg veel verzoeken voor videoboodschappen maar ik kan al die tekst niet onthouden. Eerst schreef ik dat allemaal op en hing ik dat naast mijn telefoon, maar dan kijk je helemaal niet in de camera. Nu heeft mijn zoon mij een soort programma gegeven voor mijn telefoon waar ik de tekst naartoe kan kopiëren. Ik denk dat je met jouw leeftijd al moeite hebt met zo’n nieuwe app. Maar gewoon blijven proberen dus.
En zit u zelf ook wel eens op TikTok of Instagram? Dat kan ook een giftige omgeving zijn, daar hebben jongeren soms last van.
Nee, niet heel veel. Al betrap ik mezelf er ook op dat ik op mijn mobieltje naar die sociale media zit te kijken. Dan denk ik: Joke weg met dat ding. Doe wat anders.
Ik krijg zelden een naar bericht. Mijn zoon kan ook op mijn Instagram, dus die kan wel alles bekijken en accounts blokkeren. Soms schrijft iemand: ‘Je kan helemaal niet goed spelen.’ Maar dan schrijf ik terug dat hij daar gelijk in heeft. Ik ben maar een hobby keyboardspeler die toevallig bekend is geworden. Er zijn veel betere spelers dan ik.
Welk advies zou u meegeven aan jongeren?
Doe iets met muziek. Dan ben je niet altijd bezig op je mobieltje, want dat zie ik ook bij mijn kleinzoon. Maar blijf vooral jezelf en doe dingen die je leuk vindt. Laat je nooit wat opdringen door anderen. Mijn ouders wilden dat ik de Mulo (nu vergelijkbaar met een theoretische BSO-richting) deed en op een kantoor ging werken. Maar ik had het daar helemaal niet naar mijn zin. Ik wilde kapper worden. Gelukkig heb ik later nog de kappersopleiding gedaan.
Ik kan wel zeggen: blijf van de drugs en drank af. Maar dat helpt toch niet. En nu is het tijd voor een kokosmakron.
.
Orgel Joke is deze lente en zomer op verschillende festivals in Nederland te vinden, onder andere op Paaspop. Op Instagram en TikTok heet haar account @orgeljoke.
Wie Orgel Joke in actie wil zien, kan deze Instagram Reels bekijken:
https://www.instagram.com/reel/C82OZC4tx9u/
https://www.instagram.com/reel/B96vXhgJxB5/
https://www.instagram.com/reel/C9kWc6Xi9wc/