Strippers in rusthuizen. Wat?! Strippers in rusthuizen? Jawel, strippers in rusthuizen! Wat zullen ze nog allemaal verzinnen? Het klinkt absurd. Maar is het wel zo gek als het lijkt?
Geschreven door Myrthe Van der Veken
Een rusthuis. Het oogt een huiveringwekkende plek voor sommigen. Het is een eindpunt voor velen. Vaak omschrijven de angstigen onder ons het als de wachtkamer van de dood, waar je relevantie voor de maatschappij op een laag pitje komt te staan. Het rusthuis is een parkeerplaats voor wie nog ademt, maar nauwelijks nog beweegt, een plek van melancholie en vergane glorie. Het eerste wat de neusgaten binnendringt als je binnenkomt, is een overweldigende geur van schoonmaakmiddelen en vers gewassen lakens, die een weeïge, muffe geur van samenlevende oudere mensen toch niet volledig kan maskeren. De eindeloze ziekenhuisachtige gangen onthullen de ene deur na de andere.
In onze maatschappij lijken enkel jonge mensen recht te hebben op seksualiteit. Een vastgeroest beeld waarin het libido van ouderen wordt doodgezwegen en zo een taboe wordt.
Daar zitten ze dan, onze zo geprezen maar steeds meer vergeten oudere bevolking. Ze zijn te vinden in hun kamer met een interieur dat afwijkt van hun vroegere gezellige living of in een goedgevulde dagzaal. De brave ouderen zitten aan het raam, onder hun fleecedekentje met een kop koffie en een puddinkje. Een idyllisch beeld van de senioren in onze maatschappij. Het bezoek dat eens in de week aan komt waaien, kan op een A4’tje in de cafetaria lezen welke activiteiten het rusthuispersoneel de komende week in petto heeft voor zijn bewoners.
Maandag: breiclub
Dinsdag: met het treintje naar de kapel
Woensdag: gebedsviering + koffie en gebak
Donderdag: Kijken naar de carnavalstoet + familienamiddag
Vrijdag: groepsturnen + fruitsla maken
Zaterdag: handdoeken vouwen + striptease act
Wacht? Wat? Dat moet een fout zijn. Het kan toch niet dat een braaf omaatje naar een stripper wil kijken. Daar heeft ze toch helemaal geen behoefte aan? Een opa die naar een schaars geklede vrouw loert, terwijl ze door de dagzaal paradeert. Brrrr. Wat een idee.
Maar waarom zou dat niet kunnen? In onze maatschappij lijken enkel jonge mensen recht te hebben op seksualiteit. Een vastgeroest beeld waarin het libido van ouderen wordt doodgezwegen en zo een taboe wordt. We maken ons illusies over de seksualiteit van senioren. We denken dat wanneer je een rusthuis binnenkomt, de lust buiten aan de deur blijft staan. Volledig verlaten en overbodig. Seksualiteit is voor jonge lichamen. Het is een privilege van de jeugd geworden, gestroomlijnd, gefilterd en geperfectioneerd. In zo’n samenleving wordt de angst voor veroudering alleen maar groter. Maar waarom geloven we dat verlangen niet veroudert? Het is vooringenomen, pretentieus en zelfs arrogant om te veronderstellen dat we ouderen beter begrijpen dan dat ze zichzelf kennen. Deze mensen hebben al jaren ervaring op zak. Een leven vol liefde en geliefden kan niet zo maar achterwege gelaten worden.
Het personeel in rusthuizen is zich hier al langer van bewust en luisteren daarom naar de noden van hun bewoners. Volgens hen is seksualiteit net zo goed een behoefte als eten en drinken. De senioren kunnen in het rusthuis eindelijk hun huidhonger spijzen en hun verlangens vervullen. Een privékamer voor koppels, privacy, bespreekbaarheid en openheid voor affectie, het personeel voorziet het allemaal. En sinds kort dus ook strippers. Eindelijk! Weg met de taboes. Weg met de zogenaamde plaatsvervangende schaamte. Laat het plaats maken voor verlangen. Geef ruimte aan relaties. Laat koppels die elkaar al langer kennen dan het rusthuis bestaat, elkaar nog graag zien. Hoera! Hoera! Hoera voor de liefde! Hoera voor de leeftijd! Hoera voor affectie! Vier het leven! Vier de lust! Leve de seksualiteit! Hoog tijd voor meer strippers in rusthuizen!