Studeren en werken combineren

Studeren en werken combineren: een vrije keuze of een noodzaak?   

De ene student krijgt alles gefinancierd van thuis uit, de andere moet hard werken om alles te kunnen betalen. De huidige crisis heeft ervoor gezorgd dat rekeningen betalen voor sommigen nog moeilijker is dan voordien. Gabrielle en Valerie-Sophie interviewden vier personen met vier totaal verschillende achtergronden.   

Fausto Demuynck – 25 jaar – volgt een graduaat orthopedagogie – werkt in de Gentse bar Missy Sippy  

“Rond mijn 19 jaar ben ik vertrokken bij mijn ouders en heeft de rechtbank hen verplicht om alimentatie te betalen. Het gaat om zo’n 1100 euro per maand. Dat is minder dan een minimumloon, waardoor ik móet werken om eten te kunnen betalen. Op zich vind ik dat niet erg want ik werk heel graag in Missy Sippy.  

Ik ben er barman sinds juni 2022. Voordien werkte ik in restaurants als ober of stond ik af en toe in de keuken. Als ik niet op school, op mijn stage, aan de slag als vrijwilliger of aan het klimmen ben, ben ik aan het werken. Ik heb een druk leven, maar daar houd ik van. Af en toe offer ik zelfs mijn lesdagen op om te gaan werken. Meestal werk ik de sluitshift, waarbij ik tot ongeveer drie uur werk. Bijgevolg raak ik de volgende dag niet in de les.  

Het geld dat ik in Missy Sippy verdien, geef ik uit aan eten. Andere kosten kan ik zonder al te veel problemen betalen. Daarnaast probeer ik elke maand zo’n 500 euro te sparen voor een wereldreis. Ik heb de ziekte van Huntington – een erfelijke hersensaandoening – dus ik weet dat ik niet oud zal worden. Vroeger had ik daar veel moeite mee, maar nu heb ik besloten om alles uit het leven te halen. Mijn wereldreis zal ongeveer tien tot vijftien jaar duren, misschien langer. Sinds ik mijn ziekte een plaats heb kunnen geven, wil ik niet meer bang zijn om te leven. ‘s Avonds volg ik een cursus klimmen om het in de bergen in mijn eentje te kunnen. Binnen een paar maanden zal ik lessen volgen om alleen te kunnen skydiven. Je kan dus wel zeggen dat ik een adrenaline junkie ben.  

"Ik vind persoonlijk dat iedereen een studentenjob zou moeten hebben"

Ik ben echt opengebloeid sinds ik in de bluesbar werk. Dankzij mijn collega’s heb ik meer zelfvertrouwen, ben ik socialer en dans ik. Vroeger was ik een eenzaat, waardoor het nog een tijdje heeft geduurd voor ik me openstelde, maar het is echt een verrijking om daar te werken. Ik vind persoonlijk dat iedereen een studentenjob zou moeten hebben. Het leert je omgaan met geld en is belangrijk voor je zelfontwikkeling.” 

We moeten er geen doekjes om winden: het leven is duur geworden en de crisis is overal voelbaar. Ik zou graag op café gaan deze week, maar doordat ik geen extra geld heb kunnen verdienen, kan ik me dat niet permitteren.” 

Arthur Martens* – 25 jaar – muzikant – heeft vier verschillende bijbaantjes  

“Toen ik begon met studeren zei mijn mama dat ik het zelf moest financieren. Zij staat niet achter het academisch leven omdat ze zelf nooit heeft gestudeerd. Ik heb twee jaar van het OCMW geleefd. Dat kon omdat mijn papa er niet meer is en mijn mama een laag inkomen had. In die periode had ik wel genoeg geld om rond te komen, maar psychologisch vond ik dat te zwaar. Eén van de voorwaarden om in aanmerking te komen voor een leefloon is goede punten halen op school. Ik legde te veel druk bij mezelf waardoor ik niet goed meer presteerde en bijgevolg raakte ik mijn leefloon kwijt. Ik kreeg wel nog kindergeld en daarvan kon ik mijn studies betalen. Omdat ik niet echt mijn draai vond, heb ik meerdere studierichtingen geprobeerd. Uiteindelijk heb ik toch iets gevonden dat bij mij past. Helaas ben ik vorig jaar 25 geworden en vanaf die leeftijd valt het kindergeld weg. Daardoor ben ik moeten stoppen met studeren. Momenteel ben ik muzikant met maar liefst vier bijbaantjes. 

"Ik legde te veel druk bij mezelf waardoor ik niet goed meer presteerde en mijn leefloon kwijtraakte"

Het leven is zo duur geworden en de crisis komt enorm hard aan. Alle abonnementen die ik heb, zijn de afgelopen jaren constant gebleven. Tot dit jaar. Voor dezelfde diensten betaal ik plots tien procent meer en dat voel ik in mijn portemonnee. Ook de huur, water, elektriciteit, boodschappen: alles is zo duur geworden (zucht). Ik werk meer dan vroeger, maar toch is het haast onmogelijk om alles te betalen. Ik leen momenteel zelfs geld van vrienden. 

Ik zou een fulltime job kunnen zoeken, maar omdat ik geen diploma heb, ligt dat een stuk moeilijker. Er is voor mij maar een beperkt aanbod, waardoor ik liever mijn kostbare tijd steek in datgene wat ik graag doe: muziek maken. Ik doe het om mezelf te ontplooien en hoop er later mijn boterham mee te verdienen. Het is ook de reden waarom ik nu zo hard op mijn tanden bijt en weinig geld heb. Als ik een fulltime job zou zoeken, zou ik geen tijd overhouden om muzikant te zijn.” 

Dasha Kasparovich – 25 jaar – laatstejaarsstudente rechten– werkt in een advocatenbureau  

“De crisis raakt me niet. Ik woon nog bij mijn ouders en ik krijg geen zakgeld, maar als ik iets nodig heb of iets wil gaan eten met vrienden, vraag ik het gewoon. Daarnaast heb ik een auto gekregen zodat ik zelfstandig naar school kan gaan en vooral geen openbaar vervoer moet nemen. Ik besef niet altijd hoe hard ik mijn pollekes mag kussen.  

Vandaag begin ik aan een job in een advocatenbureau, maar dat is absoluut niet voor het geld. Ik doe dat enkel omdat ik in mijn laatste jaar rechten zit en het goed staat op mijn cv. Waarschijnlijk zal ik mij vooral met papierwerk bezighouden, maar het is leuk om eens in een advocatenbureau mee te draaien. Ik heb mijn uren zodanig gekozen dat ze niet in de weg staan van mijn sociale activiteiten. Zo werk ik drie namiddagen per week en heb ik mijn avonden nog vrij.  

"Ik kan mij niet inbeelden hoe studenten elke maand 500 euro op tafel kunnen leggen"

Ik heb weleens in de zomer- en paasvakanties gewerkt in een kledingzaak, maar dat was ook absoluut niet voor het geld. Toch vonden mijn ouders dat ik eens gewerkt moest hebben. Het is ook handig om extra zakgeld te hebben om op reis te gaan.  

Sommige van mijn vrienden moeten hun eigen kot betalen. Dat vind ik ongelooflijk. Ik kan mij niet inbeelden hoe studenten elke maand 500 euro op tafel kunnen leggen. Hoe kan iemand goede punten halen op school en daarnaast een studentenjob uitoefenen, laat staan een sociaal leven onderhouden. Ik heb daar enorm veel respect voor. Zelf zou ik het niet kunnen.” 

Jacoba Stoop – 24 jaar – studeert beeldhouwkunst en keramiek – werkt in een boulderzaal  

“Aangezien ik een tweede masteropleiding volg, heb ik met mijn ouders afgesproken dat alle kosten, behalve de huur van mijn kot, op mijn schouders vallen. Los van de nood om elke maand rond te komen, vind ik het belangrijk om te werken, zodat ik studeren kan relativeren en niet meer enkel in die schoolwereld vertoef. Het is de eerste keer dat ik werk tijdens het schooljaar. Vorige jaren werkte ik tijdens de zomervakantie een maand in een brasserie aan zee en gebruikte ik het geld dat ik verdiende voor de rest van het jaar. Tijdens mijn eerste studie, architectuur, was school mijn leven. Af en toe werkte ik een dag of twee per maand, maar ik verlangde er altijd naar om dat niet meer te hoeven doen en mij weer volop op mijn studies te focussen. Nu vind ik het belangrijk om zelf geld te verdienen, want ik voel me daar meer zelfzeker door en sta steviger in mijn schoenen.  

"Ik het belangrijk om te werken, zodat ik studeren kan relativeren"

Ik werk sinds februari 2022 in een boulderzaal in Brussel, maar vorige week heb ik de beslissing genomen om te stoppen en iets te vinden dat mij interesseert. Ik ben van plan een job te zoeken die gerelateerd is aan mijn studies, misschien in een museum of een art-decohuis in Brussel.

Sinds dit jaar krijg ik 400 euro van mijn ouders. Dat geld gebruik ik om een deel van de huur van mijn kot te betalen. De rekeningen betaal ik zelf. Als het echt nodig is, durf ik financiële hulp te vragen, maar dat gebeurt niet vaak. Tegenwoordig is het moeilijk om te sparen, om niet te zeggen onmogelijk. Het geld dat ik verdien gaat onder andere naar eten, mijn treinabonnement en schoolgerief. Ook de rekening van de supermarkt is veel duurder dan een paar jaar geleden. Tegen caféhangen kan ik moeilijk nee zeggen, omdat ik zelf kan bepalen hoeveel ik drink. Als er een duur feestje of een concert is, denk ik daar zeker twee keer over na.” 

*Arthur Martens is een schuilnaam. Hun naam is bekend bij de redactie.