“Is dat ons geheim? Dat we wel grote woorden hebben, maar dat onze daden niet ver reiken?” Het zijn woorden van Knack hoofdredacteur Bert Bultinck over ons vluchtelingenbeleid. Alhoewel zijn woorden een andere crisis aankaarten, bleven ze toch nazinderen in mijn hoofd. Zijn ze ook van toepassing op hoe wij als gemeenschap tegenover taboes staan?
Ik ben dankbaar dat ik in een tijd leef waarin onze stemmen gehoord worden. Onbespreekbare zaken een naam geven is een belangrijke eerste stap. Maar in een wereld van constante digitale interactie, verdwaalt het fysieke gesprek vaak. En daarmee ook de diepgang. We aanvaarden, maar doen niet meer de moeite om te begrijpen. We benoemen, maar we implementeren niet in onze vaak vastgeroeste maatschappij. Doen we dan wel echt ons best om taboes de wereld uit de helpen?
We begrijpen dat emotionele pijn de beweegreden kan zijn voor zelfverwonding. Toch weten we vaak niet hoe we gepast moeten reageren als we in contact komen met een persoon die slachtoffer is van zo’n verslaving. De pil, menstruatie, spiraaltje… In de meeste kringen wordt hier al naar hartenlust over gepraat. Maar wat met de gevolgen op de (psychische) gezondheid van de vrouw? Wat met psychologische hulp in tijden van lockdown? En homofobie binnen de LGBTQ-gemeenschap? In deze nieuwe editie van (On)gepast laten we slachtoffers en deskundigen aan het woord die ons de broodnodige diepgang kunnen verschaffen.
Taboes zijn er niet enkel om te benoemen. Ze moeten ook doorbroken worden. En dat kan volgens mij enkel met onderzoek, communicatie, diepgang en uiteindelijke implementatie in de maatschappelijke wetten en normen.
Robine Moerman, hoofdredacteur